Ήρθαμε με τους γονείς μου να κατοικήσουμε στο Κάτω Χαλάνδρι
το 1975. Τότε ακόμη στην οδό Χίου και Περικλέους -που είναι το πατρικό μου-
κατεβαίναμε και παίζαμε ποδόσφαιρο. Σήμερα περνάς μετά φόβου Θεού καθώς οι
οδηγοί παίρνουν τη στροφή με α χίλια και συχνά πέφτουν και πάνω στον φράχτη της
πολυκατοικίας.
Όλα τα δέντρα που ήταν εκεί έχουν …εξαφανιστεί, θύματα των
ΙΧ.
Πέρα από τον δρόμο υπήρχαν δεκάδες οικόπεδα που μετατρέπαμε σε
γήπεδα. ¨όμως η ανοικοδόμηση προχωρούσε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και οι τότε
Δημοτικοί Άρχοντες σφύριζαν αδιάφορα καθώς το τσιμέντο καταβρόχθιζε το πράσινο.
Δεν είχα πολλά πάρε -δώσε με τη γειτονιά και περισσότερο
πήγαινα στους Αμπελοκήπους, την παλιά μου γειτονιά, συχνά με τα πόδια.
Αν κάτι παραμένει αναλλοίωτο μέσα στις δεκαετίες είναι η
άθλια λεωφορειακή γραμμή που συνδέει (; ) το Κάτω Χαλάνδρι με τον …υπόλοιπο
κόσμο. Βεβαίως τώρα η περιοχή εξυπηρετείται κυρίως από το Μετρό.
Οι πρώτες μου επαφές άργησαν και ήταν με κάποιους γείτονες, όμως
σταδιακά το Χαλάνδρι άρχισε να με κερδίζει. Σημείο καμπής η γνωριμία μου με την
ομάδα που αργότερα θα γινόταν «Οι
Άστεγοι». Δεν έπαιξα σε κάποιο έργο, όμως έκανα καλούς φίλους με τους οποίους
και σήμερα βρισκόμαστε μαζί στην «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου».
Άρχισα να ασχολούμαι πιο έντονα με όσα συνέβαιναν σε μια
πόλη που άλλαζε με γοργούς ρυθμούς. Με μια μικρή ομάδα αποφασίσαμε το 1980 να
κυκλοφορήσουμε την εφημερίδα «Στροφή»,
παρεμβαίνοντας στα πράγματα. Η προσπάθεια κράτησε δυο χρόνια και νομίζω έδωσε
σημαντικούς καρπούς.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1986 με μια μικρή ομάδα που γρήγορα
μεγάλωσε κυκλοφορήσαμε το περιοδικό «Ακροβασία
στο Χαλάνδρι» που δεν ήταν μόνο περιοδικό αλλά και ομάδα πολιτικής και
πολιτιστικής παρέμβασης. Κυκλοφόρησαν 17 τεύχη του περιοδικού μέχρι το 1991.
Μεγάλο μέρος των υποψηφίων σήμερα με την «Αντίσταση», του
Δημάρχου συμπεριλαμβανομένου, βρεθήκαμε κάποια στιγμή να μετέχουμε στο
περιοδικό.
Σημείο καμπής, όπου αποδείξαμε ότι ο Δαυίδ μπορεί να νικήσει
τον Γολιάθ ήταν η μάχη για τη σωτηρία της
Ρεματιάς.
Θυμίζω- για όσους έχουν κακό μνημονικό- ότι η ομάδα του
περιοδικού Ακροβασία στάθηκε απέναντι στο σύνολο των κομμάτων και δημοτικών
κινήσεων του Χαλανδρίου, που είχαν αποφασίσει ομόφωνα (!) να γεμίσουν τσιμέντο
τη Ρεματιά.
Τρέξαμε σε όλο το Χαλάνδρι, προκαλέσαμε να γίνουν Λαϊκές
Συνελεύσεις, ενημερώσαμε με κάθε τρόπο για τα «φαραωνικά» σχέδια που είχαν
συνυπογράψει άπαντες.
Κι όμως. Κερδίσαμε αυτή την άνιση μάχη, όταν οι πολίτες
κατάλαβαν τι πήγαινε να γίνει. Μία – μία -απολύτως υποκριτικά- οι δημοτικές κινήσεις
πήραν πίσω τα όσα έλεγαν…
Μέλη της Ακροβασίας με άλλους Χαλανδραίους και μη
δημιούργησαν και τον ιστορικό ραδιοφωνικό σταθμό «Κοκκινοσκουφίτσα στα FM», ένα πρωτότυπο
πείραμα αυτοδιαχειριζόμενου -μη κερδοσκοπικού σταθμού, που έληξε δυστυχώς
άδοξα.
Σε αφιερώματά μας εκείνη την εποχή είχαμε επισημάνει τα όσα
θα έρχονταν στο «ελεύθερο ραδιόφωνο» που αφέθηκε βορά στους κερδοσκόπους.
Από το περιοδικό «Ακροβασία» ξεπήδησε και η Πρωτοβουλία Πολιτών Χαλανδρίου που
συμμετείχε στις εκλογές του 1990 αποσπώντας το 3% των ψήφων.
Υπήρξε αργότερα, μετά το 1992, μια περίοδος απογοητεύσεων
και αποστράτευσης, μέχρι τη δημιουργία της «Αντίστασης»
και την έκδοση του περιοδικού «Στάση».
Αυτόνομη κάθοδος στις εκλογές, για πρώτη φορά εκπροσώπηση
στο Δημοτικό Συμβούλιο, στη συνέχεια συνεργασία με τους «Πολίτες του Χαλανδρίου», δυνάμωμα της φωνής μας, συνεχείς αγώνες
σε όλα τα επίπεδα.
Εν τω μεταξύ Δημοτικές αρχές διαδέχονταν η μία την άλλη
κάνοντας ό,τι λιγότερο μπορούσαν για την πόλη. Κακοδιαχείριση, έλλειψη χώρων
πολιτισμού, δρόμοι -σκουπιδότοποι.
Κι εκεί που δεν το περίμενε σχεδόν κανείς, αυτή η ομάδα των
ανθρώπων που επί τρεις δεκαετίες έδινε μάχες για την πόλη βρέθηκε στην Δημοτική
Αρχή.
Μέσα σε μια πενταετία έγινε ένα πολύ σημαντικό έργο. Σε μερικούς τομείς πραγματικά ξεπεράστηκε
κάθε προσδοκία. Υπάρχουν διάφοροι απολογισμοί όπου μπορείτε να δείτε
αναλυτικά τι έχει αλλάξει.
Στον Πολιτισμό, στην Παιδεία, στον Αθλητισμό, στους Χώρους
Πράσινου, στην Οικονομική Διαχείριση, στη Διαφάνεια, στη Διαχείριση των Απορριμμάτων
μόνο κάποιος πολύ κακόπιστος θα μπορούσε να αρνηθεί τα όσα άλλαξαν πραγματικά
το Χαλάνδρι.
Για μένα, σε απολύτως προσωπικό επίπεδο, είχε μεγάλη σημασία
η καθιέρωση του Φεστιβάλ Παραμυθιού κάτι που μόνο να ονειρευτούμε μπορούσαμε προεκλογικά.
Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Στην προσπάθεια να είμαστε
αποτελεσματικότεροι χάσαμε ένα μέρος του συλλογικού τρόπου με τον οποίο πάντα
λειτουργούσαμε.
Παράλληλα μια ομάδα της «Αντίστασης με τους Πολίτες του Χαλανδρίου»
δεν αρκέστηκε στο να εκφράσει τις διαφωνίες της εντός της παράταξης αλλά
διάλεξε τον δρόμο της αποχώρησης. Ως εδώ δεν μπορεί κανείς να πει τίποτε.
Από εκεί και πέρα όμως… Το να κρατάς την έδρα μιας παράταξης
με την οποία εξελέγης και μάλιστα συχνά με ελάχιστους σταυρούς είναι απολύτως
άτοπο. Δεν έγιναν σεβαστές από τους αποχωρήσαντες οι δημοκρατικές διαδικασίες τις
οποίες πάντα ακολουθεί η «Αντίσταση»…
Και ο κατήφορος συνεχίστηκε με επιθετική πολιτική στο
Δημοτικό Συμβούλιο, με τοποθετήσεις που αγγίζουν τη λασπολογία, με τη σύμπραξη
σε μια ετερόκλητη συμμαχία με ό,τι πιο συντηρητικό και οπισθοδρομικό υπάρχει
στο Χαλάνδρι.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, σήμερα βρισκόμαστε σε ένα
σημείο καμπής. Θα συνεχιστεί αυτό το
μεγάλο έργο που γίνεται σήμερα ή θα βυθιστούμε στην … «κανονικότητα»;
Το Χαλάνδρι αυτά τα πέντε χρόνια έκανε τη διαφορά. Όσο μεγαλύτερο ποσοστό μπορέσει να πάρει
στον πρώτο γύρο η «Αντίσταση», τόσο πιο πολλές δυνατότητες θα υπάρχουν για τη
συνέχεια. Δυστυχώς οι περισσότερες Δημοτικές Κινήσεις δεν δείχνουν καμία
διάθεση για συναινέσεις και συνεργασία.
Το ψηφοδέλτιο της «Αντίστασης» είναι γεμάτο με αξιόλογους
ανθρώπους που έχουν δείξει την ανιδιοτελή τους αγάπη για την πόλη. Έχουν τις ικανότητες
και την αγωνιστική διάθεση να δημιουργήσουν και να αντιμετωπίσουν κάθε είδους
αντιξοότητες.
Από τους πολίτες του Χαλανδρίου εξαρτάται αν θα τους δοθεί η
δυνατότητα.
Κώστας Στοφόρος
ΥΓ. Νομίζω τα όσα
γράφω παραπάνω εξηγούν και τη δική μου συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο.